Steven, een doorgaans rustige jongen van 17 jaar, komt aan in de groep. Hij is duidelijk onder invloed. Zijn pupillen staan wijd, hij spreekt met dubbele tong en staat wankel op zijn benen.
Van begeleider Malik mag hij zo niet deelnemen aan de activiteit. Even staart Steven voor zich uit. Dan slaat hij met zijn vuisten op de tafel, tiert en veegt al wat op tafel staat op de grond. Boeken, een laptop en een glas met water sneuvelen.
Steven stapt naar Malik grijpt hem vast bij de kraag en brult: ‘Natuurlijk doe ik mee! Jij hebt mij niets te zeggen!’ Hij loopt opgejaagd rond, bokst tegen de muren, grijpt de tafel vast en gooit hem om. Malik drukt zich verschrikt tegen de muur. Hij ziet dat Stevens knokkels bloeden.
