Getuigenis Steven Aditi

Bespreekbaarheid

Het bespreekbaar maken van seksualiteit binnen voorzieningen is nog een hele opgave al ziet Steven hier al wel een positieve evolutie in. “Bij mensen met een beperking zijn hulpverleners al meer open om over seksualiteit te praten, daar is de laatste tien jaar al veel in gebeurd. Maar bij de ouderenzorg heerst dat taboe nog heel erg. Daar is nog veel weerstand. Ook bij psychiatrische instellingen wordt dat nog maar recent ontdekt.”

“Vaak begint het bespreekbaar maken van seksualiteit met het installeren van een duidelijke visie en beleid. Wij worden vanuit de geestelijke gezondheidszorg vaak gecontacteerd met casussen over grensoverschrijdend gedrag. Wij moeten dan die brand gaan blussen, en wij doen dat ook maar daarna proberen wij organisaties wel aan te zetten om structureel daar iets in aan te passen. Door vanuit een probleem te vertrekken wordt seksualiteit gezien als een probleem, terwijl dat net een fundamenteel onderdeel is binnen de zorg”.

Nood aan seksualiteit

“Professionelen die in de zorg staan, komen nog te weinig in aanraking met seksualiteit, terwijl dat ook tijdens de opleiding een vast onderdeel moet worden. Als iemand in een voorziening duidelijk laat horen van: “Ik heb nood aan een seksualiteit”, dan ga je begeleiders hebben die meteen dat gaan aanpakken en andere die dat wat afwachtend doen. Zo krijg je twee snelheden, waar de ene de zorg krijgt en de andere niet. Dat heeft allemaal te maken met visie en beleid: Hoe sta je als organisatie daarboven? Ik zie dat vooral in de ouderenzorg terugkomen. Er wordt zo weinig mogelijk over seksualiteit gesproken en dan zie je dat mensen een aantal noden hebben en hier niet mee weg kunnen. Dat zorgt dan vaak op zijn beurt voor grensoverschrijdend gedrag, dat verder komt uit frustratie. Zij hebben noden maar zij worden daar niet in (h)erkend. Wanneer er een visie is binnen een voorziening kunnen dat net de handvatten zijn om grensoverschrijdende situaties aan te pakken.”

Beleid als een levende materie

“Elke organisatie heeft zijn eigenheden en daar moet je vanuit vertrekken. Een beleid is iets waar een organisatie permanent mee bezig moet zijn. Dit om gevoeligheden op tijd aan te pakken. Ik zie dat in veel organisaties, die hebben een visie en dat zijn dan 4 A4’tjes boven in een stoffige kast. Niemand weet dat het er is, maar ze zijn er wel dus het is ‘in orde’. Maar zo werkt het niet, dat is een levende materie die regelmatig onderhouden moet worden.”